کلمه به کلمه

تنها هستم، خودم را میبینم، زنی دیگر، زنی در دهه‌ی سی زندگی‌اش، از هال رد می‌شود و عکسش می‌افتد توی آینه، از آینه عبور میکند و میرود سمت آشپزخانه، پیچ گاز را آنقدر میگیرد تا وسط تق تق صدا کردن و جرقه زدن، شعله روشن شود. سیب‌زمینی میریزد، ذرت و سیر و فلفل دلمه‌ی سبز، نخود فرنگی و آخر کار هم قارچ و پنیر گودا...می‌ایستد کنارشان و تماشا می‌کند، دختر بیست ساله‌ای را می‌بیند که وسط خیابان ولیعصر حیران ایستاده، همه جا بوی سیب‌زمینی سرخ کرده پیچیده و ذرت مکزیکی، بوی آویشن و لیمو لا به لای برگ درختان پیچیده و مردم را مست کرده. از یک مصاحبه‌ی کاری دیگر می‌آید که می‌داند شانسی در آن ندارد. شرکتی مسافرتی در بالای یک برج، مرد مصاحبه کننده خواسته با او خوش و بش کند، خودمانی شود. لاس بزند. دختر کمی عصبانی، کمی گیج و کاملاً بی‌پول است و از سیب‌زمینی گنده‌ی بخارپز شده و سرخ شده بدش میآید. اما پاهایش میروند سمت جایی که جمعیت سیب‌زمینی میخرند. میایستد و با حیرت نگاه میکند. بفهمی که چه شده؟ چه چیزی در آن هست؟ چه معجونی، چه جادویی، که مثل بی‌پولی این همه فراگیر شده، زنی ظرف پلاستیکی پر از سیب‌زمینی را جلویش میگیرد در حالی که سس کچاپ قرمز را روی آن میریزد، میگوید بردار عزیزم. دختر کمی شرمسار، رد میکند. میگوید: نه نمیخورم. فقط نمیفهمم. زن متوجه نمیشود که چه چیزش را نمی‌فهمد، دختر میگوید منظورم اینه که من اصلاً دوست ندارم ولی ممنونم. زن باز تعارف میکند و بعد میرود. شهر پر است از زنهای مهربانی که عاشق سیب‌زمینی سرخ کرده‌اند و به دختران گیج و ویج و مغموم تعارف میکنند.